امروزه پدیده بزهکاری اطفال در جوامع جهانی به یک عارضه طبیعی واجتماعی تبدیل شده است ،اگر درسالیان گذشته این پدیده مختص ممالک صنعتی بود امروزه با گسترش صنعت و شهرنشینی به صورت پدیده جهانی درامده است بزهکاری اطفال هرچند از نظر کمی وکیفی همانند بزهکاری بزرگسالان خطر فعلی محسوب نمی شود ولی درصورت عدم توجه به کودکان ناسازگار غیرحرفه ای و مبتدی امروز تبدیل به تبهکاران حرفه ای فردا خواهند شد و لذا جامعه باید به هر وسیله ممکن از این نوباوگان مواظبت نماید.بحث ضرورت توجه به رشد کیفری در قائل شدن مسئولت کیفری برای افراد، از دیرباز جزء موضوعات مهم و چالش‌برانگیز حقوق کیفری بوده است. در قانون مجازات اسلامی مصوب سال 1370 ، قانونگذار به تبعیت از قول مشهور فقها، سن مسئولیت کیفری را همان حد بلوغ شرعی معین کرده بود و احراز رشد کیفری را لازم نمی‌دانست؛ لیکن قانونگذار در قانون مجازات اسلامی مصوب سال 1392 ، با وضع ماده 91 تغییر رویه داد و صراحتاً ضرورت احراز رشد کیفری در اجرای مجازات‌های حدی و قصاص را پذیرفت. در پژوهش حاضر تحلیل عدم مسئولیت کیفری اطفال از دیدگاه فقها و حقوق ایران مورد بررسی قرار می گیرد که این تحلیل می تواند خصوصا در بحث رشد و کمال عقل راهگشای قضات و وکلا در پرونده های کیفری قرار گیرد. اهمیت و حساسیت بحث از آنجاست که کودکان و نوجوانان با بزرگسالان از نظر توان جسمی و روانی متفاوت هستند و واکنش نظام کیفری هر کشوری نسبت به آنان تامل برانگیز است. در قانون مجازات اسلامی سابق با اینکه عدم مسئولیت کیفری آنان مورد پذیرش قرار گرفته بود ولی در عین حال برای آنان تعزیر در نظر گرفته می شد.این پایان نامه به صورت کتابخانه ای و با استفاده از منابع و سایت های معتبر حقوقی و فقهی به وسیله ی فیش برداری تهیه شده است.